Niezwykle ciekawa zdaje się być architektura krajów leżących w Południowej Azji. Architektura w tych krajach powstawała głównie ze względów religijnych potrzeb takich religii jak buddyzm oraz hinduizm. Architektura ta czerpała z różnorodnych form indyjskich budowli sakralnych. Liczne świątynie i klasztory indyjskie wykuwane były w początkowym okresie w skałach. Wolnostojące budynki pojawiły się dopiero między V a VI wiekiem naszej ery. Wihary, czyli buddyjskie klasztory miało na początku formę niewielkich budynków o czterech bokach. Z czasem w ich centrum zaczął pojawiać się dziedziniec. Dziedziniec ten z trzech stron otoczony był celami, w których żyli mnisi. W końcowej fazie rozwoju wihary nie przypominały tych, które pojawiły się jako pierwsze. Były to ogromne kompleksy architektoniczne. W świątyniach hinduskich obecne były pomieszczenia, które leżały na wspólnej osi. Były to sanktuarium, w którym umieszczony był wizerunek boga, przedsionek oraz sala lub też kilka sal, które przeznaczone były do licznych obrzędów, w których udział brali wierni. Na terenach północnych Indii budowano nad sanktuarium wielkich rozmiarów wieżę, która miała cztery boki i zwężała się ku górze. Wieżę tą budowano przy użyciu kamiennych płyt, które były układane warstwowo. Każda ściana była w sposób pionowy dzielona na trzy pasy.
Architektura krajów Azji Południowej
